Początek XXI wieku w Birmie to być może początek wielkich przemian. Być może początek nowych nadziei, poszukiwania sprawiedliwości, ery demokratyzacji. Uśpiony kraj, zamknięty w dekadach ucisku rządów wojskowej junty, budzi się i kusi globtroterów wonią wszechobecnej niepewności. Jednym z nich jest autor powieści. Jego nieodparta chęć poszukiwania prawdy najprostszymi drogami kieruje wzrok do kraju nad Morzem Andamańskim. Już sam start nie ułatwia wędrówki. Kradzież oszczędności na dzień przed wyjazdem uruchamia lawinę obaw i napięć, ale też gwarancję przygody, podróży do miejsca, gdzie nie można nikomu ufać, choć wszyscy wydają się być życzliwi; gdzie ogarnia poczucie ciągłego strachu i politycznego zatęchłego klimatu, choć jest rześko i słonecznie. Jest to niewątpliwie miejsce nieznane, obce i nęcące. Odcięte od zachodniego świata, pozbawione podróżniczych portretów i publikacji dziennikarskich, niezrozumiałe dla obcych i niepozwalające się zrozumieć.

"Kanada pachnąca żywicą" jest to książka oparta na przeżyciach autora w czasie jego pobytu w Kanadzie, jak tytuł na to wskazuje. Fiedler z gracją opisuje zarówno realia wielkich miast jak i spokojne i malownicze puszcze. Zabiera czytelnika w podróż w głąb tego pięknego kraju. Zapoznaje go z tamtejszą przyrodą, ale nie tylko. Na kartach ksiązki znaleźć można również wiele ciekawych faktów z historii Kanady, historii którą tworzyli także Polacy. Opisy kształtowania się gospodarki, walk o niepodległość i uniezależnienie się od Korony Brytyjskiej, historie wybitnych jednostek, to tylko niektóre z tematów wartych uwagi.

Jak napisała sama autorka, „książka ta jest zadedykowana wszystkim tym, których pasją jest podróżowanie, lecz wciąż brakuje im wiary w siebie”. Gdyby nie ta wiara, dwudziestodwuletnia Paula Gierak zapewne nigdy nie kupiłaby biletu do Nairobi, nie spakowała plecaka i nie wybrała się do Kenii. Zupełnie sama. Ale zrobiła to. Spełniła swoje marzenie i oto jest w Afryce, odkrywając ją po swojemu i chwilami nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. Z zapartym tchem ogląda żyrafy, słonie i zebry z pociągu jadącego na wschód kraju, zachwyca się barwnym targiem w Mombasie, kąpie się w Oceanie Indyjskim, w mieście Kisumu rozczarowuje się Jeziorem Wiktorii, w którym… myje się samochody. Ponadto uczy się targować z kierowcami taksówek, gotuje pierogi dla goszczących ją Kenijczyków i zaczyna rozumieć, dlaczego najważniejszym posiłkiem jest ryżowa masa zwana ugali. Jest w tej podróży miejsce na poznawanie nowych ludzi i nowych zwyczajów, jest miejsce na zabawę i na refleksję, ale także na smutek, strach i tęsknotę za domem, czyli uczucia nieobce chyba każdemu podróżnikowi, nie tylko początkującemu. Bowiem jak stwierdza autorka, „podróżowanie to nie tylko dalekie wyprawy i rozmowy z ludźmi. Podróż to także wędrówka w głąb własnego umysłu i wbrew pozorom to ona okazuje się najdalsza, najbardziej niebezpieczna i najtrudniejsza. To podróż, z której już nigdy się nie wraca”.

"Kuba. Gorzki smak cygar" to książka podróżnicza z elementami reportażu, pełna przydatnych i ciekawych informacji o wyspie. Napisana jest lekkim stylem z dużą dozą humoru. Autor rozmawia z mieszkańcami na różne, czasem zaskakujące tematy. Wszędzie spotyka się z niesamowitą życzliwością, pomimo często trudnych warunków życia ludzi, z którymi rozmawia. Kuba to nie tylko salsa, cygara i drinki na plaży. Autor przełamuje pewne stereotypy, starając się pokazać zarówno typowo turystyczną stronę kraju, jak i tę „ukrytą” przed przybyszami. Poprzez rozmowy z Kubańczykami przedstawia ich sposób myślenia oraz poglądy, czasem całkowicie odmienne od tego, czego można by się spodziewać. Książka dostarczy czytelnikom odpowiedzi na wiele pytań i przybliży kilka kwestii, o których niewiele osób wie. Czytelnicy dowiedzą się między innymi, dlaczego Kubańczycy często publicznie syczą i cmokają, dlaczego papaja ma tu specjalną nazwę fruta bomba, czym jest „żółty punkt”, dlaczego Kubańczycy nazywają Rosjan bolos. Znajdą także nawiązanie do najsłynniejszej postaci związanej z Kubą – Ernesta Che Guevary. Zapraszamy do odbycia podróży po wyspie „jak wulkan gorącej”, przez Kubańczyków poetycko nazywanej Zielonym Kajmanem. Jedno jest pewne – po przeczytaniu tej książki Kuba nie będzie dla Was tym samym krajem co wcześniej…

"Letnia Włóczęga..." to przygoda dla całej rodziny, bez ograniczeń wiekowych! Razem z bohaterami książki odbędziemy wakacyjną wyprawę, która poprowadzi nas przez południową Szwecję na położony w samym sercu Bałtyku egzotyczny i legendarny ląd zwany Gotlandią. Pełnym humoru perypetiom uczestników wyprawy dodaje kolorytu atrakcyjna szata graficzna książki. Dowcipne dialogi przeplatają się z ciekawymi gawędami, które przy blasku obozowego ogniska wzbogacą naszą wiedzę o Szwecji, Polsce i regionie Morza Bałtyckiego. Na koniec ostrzeżenie dla melancholików. Istnieje poważne niebezpieczeństwo, że "Letnia Włóczęga..." wprawi Czytelnika/Czytelniczkę w urlopowy nastrój nawet w długi, deszczowy, jesienny wieczór.

Tytuł książki nawiązuje do serii Alfreda Szklarskiego o przygodach Tomka Wilmowskiego. Ale nie jest to typowa książka podróżnicza ani reportaż. To opowieść o byciu na miejscu. Oto młody filolog i tłumacz ląduje w katolickiej misji gdzieś w madagaskarskiej głuszy, gdzie ma uczyć języka francuskiego. Pracuje, podróżuje, a przede wszystkim wrasta w lokalną społeczność, poznając malgaskie realia: piękno przyrody w sąsiedztwie smrodu i brudu, bogactwo ziemi i nędza jej mieszkańców, prostą mądrość oraz niewiarygodne absurdy. Przygląda się, obserwuje i jest obserwowany, a jego świadomość białego człowieka powoli ulega przeobrażeniu. Jak sam zauważa, początek książki mówi o pierwszych próbach odnalezienia się w przytłaczającym innością świecie, o próbie ustalenia, co jest normalnością. Końcowy rozdział opowiada o samotnej wyprawie na wschód kraju, już oswojonego, zaprzyjaźnionego, bardziej "swojego" niż ciasna, plastikowa i jakoś bardzo odległa Europa... Jest to książka o odkrywaniu Madagaskaru. O nowych pejzażach, zapachach, impresjach i twarzach. O kompleksach miejscowych, o łapówkarstwie, o kontraście dwóch światów, o języku malgaskim i o "żywej wodzie z cycka". O niespokojnym śnie i przenikaniu natury, o muzyce i o miękkości lemurzych łapek. O podejściu do śmierci, o sile plotek i o prowincjonalnej moralności. O wyjątkowości bycia nauczycielem. O długiej drodze na północ z kozami na dachu, o nienawiści do psów i o kopalniach szafirów. O klątwach, czarownicach i olbrzymach, o docenianiu drobiazgów, o traktowaniu kobiet, chciwości oraz o tym, jak dyrektor gimnazjum został sprzedawcą nawozu. O wspaniałościach pierwotnego lasu i o wiosce poszukiwaczy złota. O urzędowym piśmie z prośbą o pożyczenie pary nożyczek. O tym, że łatwiej wykopać migdałecznik niż wyrwać własne korzenie... [merlin.pl]

Trasa wiedzie na kraniec kontynentu. Po trzech latach uczestnicy znają Indie jak własną kieszeń, a jednak wciąż zdarza im się wpadać w tarapaty. Na początku omal nie tracą wszystkich funduszy, gdy rząd indyjski wycofuje znienacka banknoty o najwyższych nominałach, a właśnie w takich mają gotówkę (żeby zajmowała jak najmniej miejsca). I ratuj się teraz, człowieku... Na Wigilię, z braku karpia, mają rybki wędzone dymem z opon samochodowych. Sylwestra spędzają w izbie przypominającej więzienną celę. Na Wielkanoc jadą do parku narodowego, gdzie w nocy pod ich oknem buszuje nosorożec. Dodatkowych atrakcji dostarcza motocykl. A to nie ma biegów, a to hamulców, a to pęka amortyzator. Na szczęście w Indiach jest wielu motocyklistów i mechaników, więc po licznych naprawach enfeld pozwala wrócić do punktu, w którym wszystko się zaczęło. Pętla dookoła Indii zostaje domknięta.

Tak naprawdę nikt nie wie, ilu ich w Polsce jest. Może pięćdziesiąt, może sto tysięcy, a może jeszcze więcej. Spotkać ich można w prawie każdym mieście i w niektórych wsiach. Zamieszkują w zsypach na śmieci, kanałach grzewczych lub różnego rodzaju ruderach. Ich cechą wspólną jest wykluczenie. Nie są chlubą narodu, ale nie są też zakałą społeczeństwa. Nie potrzebują wiele. Trochę strawy, coś do okrycia i byle jaki kąt do spania. Tworzą swój własny świat – bez podatków, które należałoby płacić, bez przepisów, których trzeba by przestrzegać i bez instytucji, z którymi należałoby się liczyć. Nie figuruje o nich żadna wzmianka w kronikach i nie pisze się o nich w podręcznikach. Nie mają pomników, nikt ich nie wspomina, nigdy też nie wypinają piersi po medale. Według niektórych niczego pożytecznego nie czynią i nie pozostawiają po sobie żadnej wartościowej spuścizny, a jeżeli już rzucają się w oczy, to tylko przechodniom, którzy na ich widok z obrzydzeniem odwracają głowy. Niewielu interesuje się ich historią, często tragiczną i naznaczoną cierpieniem. Tymczasem wśród tych oblepionych brudem i nierzadko cuchnących alkoholem ludzi trafiają się jednostki wybitne, wykształcone, wartościowe i wrażliwe. Z całą pewnością niezasługujące na pogardę. Czasami warto z nimi porozmawiać, spróbować zrozumieć i pomóc, bo nigdy nie wiemy, czy kiedyś nie zasilimy ich grona.

To kolejny, już czwarty tom przygód Roberta Karcza, który – jak twierdzi sam autor – „jak nikt inny potrafi wpadać w tarapaty i skutecznie uprzykrzać życie tym, którym wejdzie w drogę”. Tym razem Karcz, archeolog i awanturnik, trafia do Czeladzi i Będzina. Przypadkiem, bo wybiera się do Krakowa i przy okazji podrzuca do Czeladzi Zuzę Nir, która zamierza odwiedzić swoją babcię. Przypadkiem również krótka wizyta w tym niewielkim mieście zmienia się w pełen nieprawdopodobnych zdarzeń i przedziwnych splotów okoliczności pobyt. Gdyby bowiem ford mustang nie stracił drzwi, Karcz nie musiałby spędzić nocy w Czeladzi. Gdyby nie spędził nocy w Czeladzi, nie widziałby pożaru kościoła i nie spotkałby tajemniczego motocyklisty w masce. Nie dowiedziałby się też o pożarze na zamku w Będzinie. Nie byłby przesłuchiwany przez policję. Nie musiałby opędzać się od wścibskich dziennikarzy. Nie trafiłby do aresztu. Nie spotkałby się znowu z „człowiekiem z ministerstwa”, niejakim Tomaszem Kubkiem. Wreszcie – nie szukałby klucza do skarbca… Ale Karcz został w Czeladzi, a to, co się tam wtedy działo, mogłoby – jak zawsze – posłużyć za scenariusz filmu przygodowego, a może i niezłego kryminału. Jest tu bowiem śmierć w płomieniach. Jest miłość i oszustwo. Są szemrane interesy w pewnym antykwariacie w Krakowie. Są rany szarpane i postrzałowe, jest rozbita głowa i złamana ręka. I wiele, wiele tajemnic, których nie trzeba szukać, bo one, jak na „Miasto tajemnic” przystało, czają się tuż za rogiem.

Nie musisz szukać bandytów, oni sami cię znajdą. Nawet podczas urlopu i nawet w pięciogwiazdkowym hotelu w znanym kurorcie. Tym razem Robert Karcz, bohater trzeciej już książki Przemka Corso, Miasto z gliny, archeolog i awanturnik, rządowy agent, a jednocześnie prywatny złodziej zabytków znalazł się w Tunezji. Razem ze swoją siostrą, jej chłopakiem Michałem i Zuzą zamierzają cieszyć się wspólnym wyjazdem, wakacyjnym klimatem, słońcem, plażą, zwiedzaniem zabytków. Nie jest im to jednak dane - najpierw ktoś szuka Michała, potem Zuza zostaje napadnięta na plaży, a wieczorem w hotelu ma miejsce strzelanina, po której Michał i Karcz zostają zapakowani do samochodu, związani i wywiezieni na Saharę... Jak poradzą sobie dwaj mężczyźni, zostawieni na pastwę słońca i piachu? Czy gwiazda polarna doprowadzi ich do cywilizacji? Czego szukają na wykopaliskach w "mieście z gliny" Japończycy? Czy spotkanie "ducha z przeszłości" zmieni sposób myślenia Karcza i wpłynie na jego relacje z bliskimi? Całkiem przez przypadek Tunezja okaże się dla Roberta Karcza symboliczną "przygodą większą niż życie", a pozostali będą mieli okazję sprawdzić się w ekstremalnych sytuacjach i dowiedzieć się o sobie więcej, niżby chcieli. "Miasto z gliny" to nie tylko żar, skwar, piach i gangi handlarzy zabytków. To również rozliczenia z przeszłością i refleksja nad tym, co jest najważniejsze w chwili, w której śmierć zagląda w oczy...

Kontynuacja przygód Roberta Karcza z "Podziemnego miasta" porywa od pierwszych stron, bo nauczyciel historii nie potrafi żyć spokojnie. To oznacza duże kłopoty i nowe zagadki do rozwikłania.

W dniu 31 sierpnia 1939 r. wieczorem rodzina Cisków – Stanisław z żoną Anielą, kilkuletnią córką Bronią i niespełna rocznym synkiem Andrzejem wprowadzili się do swojego nowo wybudowanego domu na kolonii Daszyńskiego w Pszczynie. Następnego dnia po południu nie było już w nim nikogo – wojna wygoniła ich wszystkich, jak tysiące innych, aż na nieludzką ziemię. Ta książka to niezwykła relacja z życia jednej rodziny spośród setek tysięcy Polaków deportowanych w głąb Rosji. Jest zapisem wspomnień Andrzeja Ciska ukazanych z perspektywy małego dziecka. Daje to przejmujący i autentyczny obraz, w którym rzeczy okrutne i pełne grozy oglądamy jako zwykłą codzienność, i to dopiero jest straszne. Książka uzupełniona jest o krótki opis losów Ojca, który przeżył jeszcze gehennę łagrów oraz koleje życia wielu spotkanych po drodze zesłańców, aż po czasy współczesne. To rzecz o ludziach rzadko spotykanego już formatu. Andrzej Marceli Cisek W czasie wojny został wraz z rodzicami i siostrą zesłany na Ural. Z wykształcenia jest inżynierem z dziedziny elektroniki medycznej. Studiował na Uniwersytecie i Politechnice Warszawskiej oraz New York Polytechnic Institute. W 1972 roku odmówił powrotu do PRL z powodów politycznych. Po rocznym pobycie we Włoszech i Francji osiedlił się w Stanach Zjednoczonych, gdzie po pięciu latach rozłąki połączył się z rodziną. Wraz z żoną Danutą prowadzili w USA dom otwarty dla opozycji niepodległościowej i działali w Instytucie Piłsudskiego w Nowym Jorku. Po śmierci swego przyjaciela, wybitnego polskiego historyka, Jerzego Łojka, ufundowali Nagrodę Jego Imienia. Był założycielem i pierwszym koordynatorem stowarzyszenia „Americans for Independent Poland”. Żona przez ostatnie dziesięć lat pracowała jako „Global Marketing Director” w jednym z największych wydawnictw amerykańskich i równocześnie jako wolontariusz pełniła funkcję wiceprezesa Instytutu Piłsudskiego. W roku 2000 powrócili na stałe do Polski. Synowie z wnukami zostali w USA i Kanadzie. Andrzej Cisek jest autorem wspomnień i szkiców historycznych, między innymi „Kłamstwa Bastylii” – próby odkłamania dziejów Wielkiej Rewolucji Francuskiej [nota wydawcy].

Nubia to kraina rozciągająca się wzdłuż Nilu: na terenie północnego Sudanu i południowego Egiptu. Nie jest zbyt popularnym kierunkiem turystycznym, jednak ma ciekawą i bogatą historię, interesujące zabytki oraz wspaniałych mieszkańców. To tutaj przez lata rozwijały się wielkie starożytne cywilizacje: Kusz, Napata czy Meroe. Wieki później, mimo islamizacji tych ziem, na ich gruzach powstały chrześcijańskie enklawy, takie jak Nobadia, Makuria i Alodia. Książka prowadzi czytelnika od Assuanu do Chartumu. Wędrując wzdłuż Nilu, poznasz najciekawsze miejsca i najważniejsze dylematy absorbujące tamtejszą społeczność. Wraz z autorami popłyń w rejs po Jeziorze Nasera, spotkaj duchy rzeki, poszukaj wody na pustyni i złota ukrytego w sudańskich górach. Weź udział w rytuale zaar, odwiedź polskich archeologów i poznaj potomków żołnierzy Mahdiego znanego z przygód Stasia i Nel. Wybierz się na targ wielbłądów i poczuj smak sudańskiej herbaty. Brodząc w piasku, przejdź między piramidami, których tu jest więcej niż w Egipcie. Wyrusz w podróż przez czas i przestrzeń po krai­nie, gdzie historia splata się ze współczesnością. Opis wydawcy

To książka opisująca dużą wyprawę w poprzek Wenezueli. Zaczyna się w Kolumbii – Autor prowadzi nas przez niebezpieczne pogranicze, opanowane przez gangi przemytników. Potem spędzamy trochę czasu na wenezuelskiej sawannie, czyli ziemi tamtejszych kowbojów, gdzie żyje się trochę jak w westernie… Wreszcie docieramy do miasta w dżungli, gdzie Autor organizuje wyprawę w górę rzeki Orinoko; na tereny strzeżone i zamknięte. Do tej roboty wynajmuje sobie przemytników szmaragdów, gdyż ci mają swoje tajne przejścia i sposoby oraz odpowiedni sprzęt. Płyniemy wielką rzeką, spotykamy kolejnych Indian, żyjących tak jak ich przodkowie lub trochę ucywilizowanych, aż wreszcie skręcamy w mniejszą rzekę i znajdujemy się na terytorium Indian Yanomami – plemienia dzikiego i niebezpiecznego. Ich sportem narodowym jest okładanie się maczugami po głowach. Sic! W tamtych czasach w Wenezueli wydobywano złoto i szmaragdy – na dużą skalę i nielegalnie. Dlatego przez całą tę książkę przewija się wątek przemytniczy. Nasz Autor opuszcza ten kraj przez zieloną granicę z woreczkiem surowych szmaragdów ukrytych w rozporku. W ten sposób zostaje przestępcą. Na ponad dwadzieścia lat, czyli do przedawnienia.

To drugie wydanie niewielkiego zbioru opowieści o przygodach Autora w Ameryce, który po raz pierwszy został opublikowany w 1997 roku, następnie stał się bestsellerem, a potem... zniknął. Zniknął dlatego, że Wojciech Cejrowski nie chciał go wznawiać. Uważał, że jest to dziełko nieporadne, że zbyt dużo w nim bufonady. Wreszcie jednak dał się namówić i tak powstał „Podróżnik WC. Wydanie II poprawione”. To wciąż tamte niezwykłe przygody, to wciąż egzotyczny świat, dopiero odkrywany przez młodego podróżnika i opisywany z młodzieńczym entuzjazmem i humorem. Tamta książka została jednak wzbogacona o kilka nowych opowieści i ciekawe zdjęcia, a Autor poprawił nieco styl. I dzięki temu czyta się ją jeszcze lepiej.

Robert Karcz, archeolog, po niebezpiecznym incydencie, który miał miejsce podczas wykopalisk prowadzonych w Egipcie, musi być w trybie natychmiastowym ewakuowany do Polski. Jego siostra Justyna, znana dziennikarka telewizyjna, załatwia mu pracę nauczyciela historii w legnickim gimnazjum. Karcz poznaje tam miejscowych entuzjastów historii miasta i pod ich wpływem sam zaczyna się interesować przeszłością Legnicy. Przynajmniej dopóki pewnego dnia dosłownie nie zapada się pod ziemię... Nie musisz szukać przygody, ona sama cię znajdzie! A wraz z nią najtrudniejsze wyzwanie do tej pory, mroczne tajemnice i śmiertelne niebezpieczeństwo...

Czy wiedzą Państwo, gdzie Biecz, a gdzie Giecz? Co to takiego Futoma i z czego słynie? A w czym Sandomierz Rzym przypomina? Albo gdzie starowierców szukać? Odpowiedzi na te i inne tego typu pytania znajdziemy w tej książce. Jest to bowiem przewodnik po Polsce, ale nietypowy, bo po miejscach mało znanych bądź w ogóle nieznanych, o których istnieniu się wie, jeśli akurat mieszka się w pobliżu... Polska znana i mniej znana to sporo historii i fachowych opisów architektury czy malarstwa (nic dziwnego przecież Autorka jest historykiem sztuki), a le także liczne opowieści, legendy, anegdoty czy rozmowy z mieszkańcami. I, oczywiście, mnóstwo niepowtarzalnych zdjęć. Jest to niewątpliwie przewodnik wyjątkowy i oby okazał się użyteczny podczas wakacyjnych wojaży!